بررسی امتزاج پذیری پلی (وینیل الکل) و پلی (وینیل پایرولیدون) به وسیله ی آنالیزهای گرمایی و اسپکتروسکوپی

آمیخته سازی پلیمرها یکی از مهمترین راه حل های جاری برای توسعه مواد پلیمری جدید می باشد. آمیخته های پلیمری اغلب ترکیبی از خواص پلیمرها نمایش می دهند که بهتر از خواص هر یک از اجزای پلیمری خالص می باشد. این روش خیلی مقرون به صرفه تر از اصلاح شیمیایی برای بهینه ساختن خواص پلیمرها می باشد. برخی از ویژگیهای آمیخته مانند خواص مکانیکی و رفتار تخریبی را می توان با انتخاب مناسب جزء دوم اصلاح کرد. به این معنی که خواص نهایی آمیخته تنها به ترکیب شیمیایی آن بستگی ندارد بلکه وابسته به ویژگیهای فیزیکی آن نیز می باشد، ویژگیهایی چون دمای انتقال شیشه ای، بلورینگی و مورفولوژی که پی آمد مستقیم امتزاج پذیری بین اجزای آمیخته می باشد. ادامه ی چکیده : در این کار پژوهشی سیستم پلی (وینیل الکل) و پلی (وینیل پایرولیدون) بررسی شد. هدف ما از این کار پژوهشی تهیه و توصیف ساختار، خواص حرارتی، شناسایی برهمکنش ها و بررسی امتزاج پذیری آمیخته های پلی (وینیل الکل)/پلی (وینیل پایرولیدون) می-باشد. برای این منظور آمیخته هایی با ترکیبهای مختلف تهیه و امتزاج پذیری آمیخته ها با سه روش پراش پرتو ایکس (xrd)، کالریمتری پویشی تفاضلی (dsc) و طیف سنجی زیر قرمز تبدیل فوریه (ftir) بررسی شد. از پراش پرتو ایکس برای بررسی بلورینگی آمیخته ها استفاده شد. پارامتر برهمکنش پلیمر-پلیمر ( ) طبق روش نزول نقطه ی ذوب و با استفاده از کالریمتری پویشی تفاضلی محاسبه گردید، و برهمکنشهای ویژه محتمل در آمیخته ها با طیف-سنجی زیر قرمز تبدیل فوریه آنالیز گردید. نتایج نشان می دهند که پلی (وینیل الکل) (pva) و پلی (وینیل پایرولیدون) (pvp) در ترکیبهای مختلف امتزاج پذیری زیادی دارند. طیفهای xrd نمونه های آمیخته حاوی 25% وزنی و کمتر از pva بیانگر این مطلب هستند که ساختار نیمه بلوری پلی (وینیل الکل) شدیداً تخریب می شود، برای نمونه های 50% و بیشتر ازpvp، پیکهای بی نظم هاله مانند مربوط به pvp خالص آشکار می شوند و ساختار نیمه بلوری pva به کلی تخریب می شود. آنالیز کاهش دمای ذوب بر اساس پیک ذوب پلی (وینیل الکل) برای محاسبه ی پارامتر برهمکنش انجام شد، . مقدار منفی این پارامتر امتزاج پذیری ترمودینامیکی را تأیید می کند. امتزاج پذیری آمیخته های پلی (وینیل الکل)/پلی (وینیل پایرولیدون) ناشی از برهمکنشهای میان گروههای هیدروکسیل و کربونیل از پلی (وینیل الکل) و پلی (وینیل پایرولیدون) می باشد. بررسی های ftir نشان دهنده ی وجود برهمکنشهایی از نوع پیوند هیدروژنی میان اجزای پلیمری می باشد.